Hookrock Festival - dag 1 OC Rooierheide Diepenbeek (01-07-2022) report: Marcel & photo credits: Freddie info organisatie: Hookrock © Rootsville 2022

Na een jaar te hebben overgeslagen en een jaar een mini editie , en dit allemaal wegens corona, waren de mannen (en vrouwen) van Hookrock back in full force, met hetzelfde concept als van ouds. Iedereen blij en dus trok ik richting Diepenbeek. Voor eens wat minder werk, want collega Freddy was ook van de partij en zou hij de portrettentrekker tijdens het weekend hanteren.

De weersvooruitzichten zagen er schitterend uit, dus kon er al heel weinig misgaan. Na mij te hebben geïnstalleerd in mijn gezellige B&B bij gastvrouw Betty, trok ik richting camping om alvast de sfeer op te snuiven, de vrienden een goeiendag te zeggen en natuurlijk een pintje te drinken.Schol!

Omstreeks 17.30 uur gingen de deuren open en konden we er aan beginnen. 4 bands op het programma vanavond en er waren leuke namen bij. Revenuer Men kregen de eer het festival in gang te trappen. Deze "Revenuer Men" bestaan uit Tom Vloemans op gitaar, harp en vocals. Hij wordt ondersteund door de tweede gitarist Michel Van den Bosch en een ritme sectie dat bestaat uit Eric Le Clerq op de staande bas en Joris Govers achter het Gretsch drumstel.

Met hun muziek reizen we terug richting retro era in een mix van stomende rockabilly en aangename rock'n roll en highschool bop. Dit was als begin  helemaal niet slecht. Aangename muziek, volledig aangepast aan de zonnige weersomstandigheden. Het swingde lekker en er werd al eens een danske geplaceerd op songs als ‘Frankie Please’, ‘Soles Of My Shoes’, ‘Long Way Home’, ‘Built Fot Comfort’ of het fijne ‘Bloodshot Eyes’ het gekende countrynummertje van Hank Penny. Allemaal zeer leuk en een aangenaam begin.

Na even de innerlijk mens te hebben versterkt met spijs en drank, maakten wij ons op voor Little Hook. Laat ik dit viertal net gezien hebben bij onze vrienden in Zelzate. Geen probleem, een goede band meerder keren zien vind ik belange niet erg. Deze muzikale rakkers zijn ondertussen al een vaste waarde op verschillende podia zowel hier als in het buitenland. De band met Renaud Lesire (zang en gitaar), Bart Mulders (gitaar) “Big” Dave Reniers (harmonica) en Steve “Dynamite” Wouters (drums), staat al een hele tijd garant voor een stevige portie blues.

Een straffe cocktail met twee gitaren, een soulvolle stem, een harmonica en een recht-voor-de-raapse drum. En niet vergeten beste vrienden, dit is blues van bij ons. En of het goed was. Voor mij de beste band van de avond eigenlijk. Rauw en vettig en energiek, zo kan je deze set bestempelen. ‘Fooled Me’, ‘Fireman Rings The Bell’, het gekende ‘Sadie’ van Hound Dog of het leuk gebrachte ‘’Just Your Fool’ van Little Walter klonken als van ouds.

Ondanks het feit dat de MC van dienst hun optreden kwam verstoren, denkend dat het tijd was, kan dit optreden ingelijst worden. De mannen lieten het niet aan hun hart komen en staken er nog een tandje bij om deze set in schoonheid af te sluiten. Little Hook rules folks !

Met Jessie Lee & The Alchemists kregen we bezoek uit Frankrijk. Dit moderne vijftal, die moderne blues-rock brengt,  band werd opgericht in 2015 door enerzijds Jessie Lee (zang en gitaar) en anderzijds gitarist Alexis “Mr Al” Didier. Er zitten tal van invloeden in hun muziek gaan van blues en rock naar soms pop en jazz. In 2018 komt hun eerste labum uit, dat zeer goed werd onthaald, gevolgd door vorig jaar een twee telg onder de naam “Let It Shine” op het Dixiefrog-label. Verder in de band hebben we Laurent Cokelaere aan de bas, Stephane Minana-Ripoll op drums en Laurian Daire aan de toetsen.

Dat het stevig ging zijn was een feit maar in het begin klonk dit allemaal ok. Zangeres met een goede stem, muzikanten die zich kweten van hun taak, ik kon het best pruiumen. ‘The Same And Only Thing’, Let It Shine’, ‘But You Lie’ of ‘Blow Your Love Away’ klonken best goed. Echter naar mate het optreden vorderde vond ik het al wat verder kabbelend en al zeker met hun versie van Robert Johnson’s ‘Come On In My Kitchen’ die ze in mijn ogen vakkundig de nek omdraaiden. Niet echt mij ding deze Fransozen, maar aan de reacties van het publiek te zien en te horen dchten de meesten er anders over. Gelijk ze zeggen: ”De gustibus et coloribus non est disputandum”

Om af te sluiten en op algemene aanvraag kwamen The Revolutionaires nog eens over. De band is afkomstig uit Newcastle en ze spelen een zeer energieke set R&B , Blues en Rock & Roll . Deze mannen bezig zien en horen is een ware adrenaline boost. Hun inspiratie halen ze bij Louis Jordan, Big Joe Turner, Little Richard, Chuck Berry, Roy Brown ... maar met een agressievere aanpak. Ze spelen in eigen land meer dan 150 shows per jaar, dit is partytime van de bovenste plank. De band is al 5 cd’s rijk en bestaat uit Ed Stephenson op gitaar, Mark Matthews op drums en Ed’s broer Rich op bass. Iedereen diende zijn dansschoenen aan te doen.

En we kregen zoals verwacht een echt afsluiterfeestje. Mannen strak in het pak met een leadzanger die eigenaar is van een klok van een stem, een retenstrakke ritmesectie en een pianist “from hell”. Old school Rock ’n Roll, stevige jump, jive kortom alle elementen om iedereen in beweging te krijgen of wat dacht je van ‘7 Nights To Rock’, Bill Haley’s ‘Shake Rattle ’n Roll’ en meer dan potige versie van ‘Riot In Cellblock #9’, ‘Roll Over Beethoven’ of ‘Kansas City’ van Little Willy Littlefield.

Bewegende hoofden en  lijven en stampende voeten – kortom Partytime !

Bij deze zat voor ondegetekende de avond er op en trok ik richting bedstee voor een verdiende nachtrust. Op naar morgen, want dan staan er heel wat toppers op de affiche. Ogen dicht en snaveltjes toe !

Marcel